مقایسه ی مفهوم حلول و تجلی در آیین اهل حق با تجسد در مسیحیت

شناخت خداوند و ارتباط با او از مسائل مهم الهیاتی همه ی ادیان به شمار می رود. با وجود اختلاف نظری که در مسلک های کاتولیک، ارتدوکس و پروتستان مشاهده می شود، مسئله ی تجسّد در همه ی این مسلک ها وجود دارد، به نحوی که مهم ترین شاخصه ی دین مسیحیت را باید در این امر جستجو کرد و محور تعالیم این دین به شمار آورد. چنانچه تجسّد نتیجه ی عقایدی هم چون گناه ازلی بوده و نتیجه ی آن بیان محبت بی کران خداوند نسبت به خلق است که امتیاز ویژه ی مسیحیت به شمار می رود. از طرف دیگر با وجود اختلافات زیاد در عقاید و رسوم خاندان ها و گروه های گوناگون اهل حق، مسئله ی حلول و تجلی خداوند در افراد و اشخاص مختلف، طی ادوار و اعصار گوناگون نیز اساس و بن مایه ی اعتقادات ایشان محسوب می شود. اعتقاد به حلول در نزد اهل حق نیز در عرض اعتقاد به تناسخ یا دون به دون شدن می باشد و حلول خداوند در ادوار مختلف نیز بیان گر توجه خداوند به بندگان خویش است. این پژوهش در صدد است دو مبحث تجسّد و حلول را در دو آیین مسیحیت و اهل حق به بحث گذاشته و در نهایت وجوه اشتراک و افتراق آن ها را بیان کند.